این
روش، یعنی به کار گرفتن اندیشه و تعقل و فکر در امور کلی این جهان، در
مسائل عمده و مهم این جهان که همه این‌ها آثاری از قدرت پروردگاری است،
می‌تواند به این وسیله مادّه شهوات و لذّت‌های فریبنده نفسانی و دنیوی را
از خودش دور کند. وقتی مرتب و دائماً هر روز و هر شب این فکر را به کار بگیرد که در کلیّات
این جهان نه در جزئیات فکر کند، فکرش به آن مصدر و مبدأ این عالم متوجه
می‌شود و کم‌کم این محبّت و این عشق الهی در او نفوذ می‌کند. تا جایی که
دیگر همیشه مستغرق ذکر خداست.
هم‌چنان که در دعای کمیل می‌خوانیم: «واجعل لسانی بذکرک لهجا و قلبی بحبّک متیّما».
در
این دعا مولا علی علیه‌السلام که به کمیل تعلیم داده‌اند، می‌فرمایند؛ بگو
و از خدایت بخواه که این زبانی که به تو داده، همیشه ولع و جد در یاد خدا
داشته باشد، ستایش و حمد خدا داشته باشد، چشمت به هر جا می‌افتد به هر جا
که می‌رود به یاد خدا باشد و در سپاس و شکر خدا از این زبان استفاده کند.
«و قلبی بحبّک متیما»؛ و این دل فقط و فقط برای خدا باشد، پر از محبّت او باشد.
«متیّم» به کسی می‌گویند که در کثرت عشق و محبّت به مقام وله و حیرت رسیده باشد.